maandag 6 januari 2014

All good things come to an end

De tassen zijn alweer gepakt en staan klaar om voor de laatste keer op de schouders gehangen te worden... Het einde van de reis is in zicht, maar ik ben jullie nog een verhaaltje verschuldigd, want na Laos hebben we nog een kleine maand rondgetrokken in Thailand.

De laatste dagen in Laos hebben we nog een aantal schitterende watervallen bezichtigd. Zeker de moeite waard om de foto's te checken!
Een van de topics van deze reis was the Gibbon Experience. Nu, mijn blog heeft met een reden deze spottende naam gekregen aangezien vele van mijn trouwe lezers verwachten dat ik nog geen dag in de jungle zou overleven. Niets is minder waar!

The Gibbon Experience is een driedaagse jungle tocht waarbij je middels kabels door de jungle "vliegt". Daarbij komt ook dat je lange wandeltochten maakt en 's nachts slaapt in een boomhut (lees: in de jungle). Hoe primitief dit ook moge klinken: het is een van de betere ervaringen tot nu toe. Met een groep van acht man zijn we met een klein rugzakje door de jungle getrokken. Even wat technische weetjes: je zweeft met 56km/h aan kabels van 500m van de ene boom naar de andere waar de eerste zandkorreltjes pas 80m onder je liggen. Niets voor mensen met hoogtevrees. En aangezien ik dit niet heb zou dit een eitje moeten zijn. Nou niet dus...

Op de eerste dag ben ik ziek geworden waardoor ik niets kon eten. Een zware tocht als deze haal ik niet zonder eten dacht ik, maar dit ging echter redelijk goed. Totdat ik een 'klein ongelukje' kreeg. Bij het vrij ziplinen regende het behoorlijk waarbij het remmen bij mij niet echt lukte. Gevolg: ik knalde tegen de boom en werd met dezelfde vaart teruggeslingerd richting het ravijn. En ondanks dat ik geen hoogtevrees had: ik kneep hem op het moment dat ik aan een zelf-vastgemaakt-touwtje op 80 meter hoogte stil kwam te hangen. Niemand ziet of hoort je en het ergste: je mag op je eigen kracht naar boven klimmen wat erg lastig gaat zonder energie noch grip!
Ondanks dat dit de engste ervaring uit mijn leven was, ben ik tot het inzicht gekomen dat je eigen lichaam tot heel veel in staat is.. Meer dan jezelf beseft!

Na deze tocht zijn we uit Laos vertrokken. We zijn verder gereisd naar Chiang Mai waar we voornamelijk veel aan het zwembad gehangen hebben om wat aan te sterken. Echter, na een aantal dagen werd ons medegedeeld dat we niet meer konden bijboeken omdat het hoogseizoen was. Helaas zou dit niet de laatste keer zijn dat we dit te horen kregen, zodoende dat we een scooter hebben gehuurd en doorgereisd zijn naar het Noordelijke plaatsje Pai: een dorpje dat bekend staat om haar gezelligheid. De scooter zou enigszins tegenvallen omdat het hier blijkbaar na 6 pm onder de 10 graden wordt en in de ochtend zelfs onder de 5! Vreemd omdat het rond de middag broeierig warm wordt met zo'n 30 graden. Dit geweldig dorpje staat zeker in mijn top 5 van beste plaatsen waar je naartoe kunt gaan als je in Thailand komt.


Anyway, omdat we deze Nederlandse temperaturen nog niet wilden trotseren zijn we na een aantal dagen volgens plan doorgetrokken naar Koh Chang. Na Phu Quoc hebben we nauwelijks aan het strand gelegen noch echt rust genomen. We zouden hier dan ook kerst doorbrengen alsook nieuwjaar. Heerlijk opladen in dit toeristische, Ibiza look-a-like eiland :)

En nu zijn we in Bangkok. Aangezien ik nog nooit in een miljoenen stad ben geweest, was het wel even wennen deze drukte aan mensen, verkeer, billboards, etc. Het wekte dan ook hilarische momenten op tussen Tim en mij toen ik voorstelde dat ik de dag wilde besteden aan het bezichten van heel Bangkok...te voet(?) Wat bleek is dat ik na 12 km heb opgegeven toen er op mijn voeten ernstige blaren ontstonden. Een mooie stad maar no way dat je dit een week bezichtigd, laat staan in een dag. We zijn ver gekomen. Met vanavond nog China Town op de planning en morgen Abu Dhabi is het tijd dat we de familie en vrienden weer eens gaan op zoeken in het koude kikkerlandje!

Tot snel!

Liefs Pascale

P.S.
De laatste foto's voor wat betreft deze trip!

https://www.dropbox.com/sh/7qti1slfz7vtn3u/NokvA5qB9-



maandag 16 december 2013

B-day

Alweer december...Vietnam hebben we verlaten per vliegtuig omdat er zoveel horror verhalen de ronde gingen over de bustrip tussen Vietnam en Laos. Zodoende dat we een uur later in Vientiane stonden wat heerlijk voelde. Dit land is een stuk gemoederlijker, het verkeer is enigszins westers en ze hebben een Franse keuken.

Omdat mijn verjaardag op de 7de valt, hebben we het plannetje gemaakt om dan in Luang Prabang te zijn. Geografisch hebben we daardoor het een en ander moeten overslaan in verband met de tijd die we nog over hebben maar de toeristische route leidde ons hoe dan ook richting het noorden. De volgende stap was dan ook Vang Vieng wat voor vele bekend staat als party place, tuben en (ver)dronken toeristen.
De regering heeft maatregelen getroffen zoals het aanscherpen van de tube regels en het instellen van een avondklok waardoor veel problemen mijns inziens verholpen zijn.

Wat tuben is? Ge pakt unne rubberen band, gooit die in de rivier en ge gaat in het gat zitten. Simpel als wat. De bedoeling is dat je langs een aantal barretjes dobbert, daar lekker socialized onder het genot van een hapje en drankje en dan weer de rivier verder afdrijft. Gaaf concept en ondanks alle negatieve verhalen vonden wij dit een geslaagde dag. Zeker gezien het mooie weer was dit een super ervaring, maar mocht je zelf ooit overwegen dit te gaan doen: ga niet tuben wanneer het donker is!
We zijn wat langer gebleven in Vang Vieng omdat het een schattig en gezellig dorpje is waar veel te doen is. Zodoende hebben we daar ook bergen beklommen en grotten bezichtigd welke een mooi aantal foto's hebben opgeleverd.

Vlak voor mijn b-day zijn we naar Luang Prabang afgereisd per bus.  Dit stadje is eigenlijk een groot, luxe dorp uitgebreid met grote bungalows voor toeristen wat ik enigszins een beetje jammer vind omdat het zo 'nep' aanvoelde. Elke avond hadden ze dan ook een reusachtige markt voor de toeristen waar ze van alles verkochten. Het is zeer gebruikelijk om af te dingen, want zo gaan de zaken hier. Als je niet onderhandelt dan betaal je drie keer de hoofdprijs.
Op mijn verjaardag hebben we een trip geboekt naar de plaatselijke watervallen waar we rondgewandeld hebben met olifanten. Daar waar ik een beetje bang was dat de olifanten in slechte conditie zouden verkeren, werd deze angst bij aankomst meteen weggenomen. Door het voorkomen van deze reusachachtige dieren, wil je niets liever dan ze aaien wat op zijn beurt perfect samen gaat met het voeren van bananen. Omdat elke toerist dit doet, geloof ik graag dat de olifanten blij waren ons te zien. Wel typisch voor een stadsmeisje als ik om de bananen te willen schillen terwijl de olifant meer interesse had in de tros bananen en deze dan ook in een keer veroberde met stronk, schil en al...
Uiteindelijk mochten we zelf op de rug zitten om een wandeling te maken en vervolgens ook zwemmen met deze olifanten. Voor hen was het een spel om zo diep mogelijk te duiken. Een enkele keer kwam het in me op dat ze het leuk vonden om ons eraf te krijgen. Persoonlijk had ik nooit gedacht dat een olifant z'n adem in kon houden en onder water kon zwemmen maar dat zal wel aan mijn onwetendheid liggen :-)

Mijn verjaardag hebben we die avond afgesloten in een gezellig barretje waar ze braadworst een stampot serveerde. Nooit geweten dat Nederlands voedsel zo lekker kan smaken na een maand lang rijst en noodles!

Check de gave foto's via:https://db.tt/emTMrOD9

maandag 9 december 2013

Avatar

Hoi An was een schattig, romantisch plaatsje wat eigenlijk alleen bekend staat om de kleding die ze er maken. Diegene die nu een gevoel van medelijden krijgen voor Tim; no worries. Uiteindelijk liepen we beiden kledingzaak in en schoenenzaak uit in volle verbazing hoe dit stadje teert op toeristen zoals wij. Ze maken hier alles handmatig en voor een zeer goedkoop prijsje! Dus onszelf goed verwend na het harde werken van de afgelopen dagen ;-)
Na de zeer gevaarlijke rit van Na Thrang naar Hoi An hebben we besloten om een beetje vals te spelen door het vliegtuig te pakken naar de hoofdstad van Vietnam Hanoi. Deze interne vlucht leverde ons én meer tijd én meer comfort op. Één uur later stonden we dan ook met beide beentjes in het relatief koude noorden.
We zitten ongeveer een week voordat ons visum afloopt in Vietnam. Een tweetal punten stonden op onze bucketlist. Een daarvan was een motortocht maken op een échte motor (en dus geen opgevoerde scooter zoals iedereen hier rijdt) en we wilden Ha Long Bay nog zien.
Die twee leken elkaar allerminst uit te sluiten zodoende dat we een motor hebben gehuurd voor een kleine week om naar het eiland Cat Ba af te reizen.
Het punt is dat je in Vietnam overladen wordt door de plaatselijke bewoners die je een scooter willen verhuren en geen motor. Ook hebben ze de grootste twijfels over de route die we wilden afleggen. Zo vertikten enkele verhuurders om ons van een fatsoenlijke motor te voorzien en vonden ze dat we allebei een scooter moesten huren. Dit maakte mij een  beetje onzeker maar Tim maakte een goede deal met de plaatselijke garage om de hoek van ons hostel. Al mijn twijfels werden weggenomen op het moment dat we met een spiksplinter nieuwe suzuki motor richting het eiland gingen en zagen dat de bergen zeer geschikt zijn voor gave motortochten en het zonnetje het beeldschone landschap blootlegde.
Cat Ba is een bekend eiland voor de backpackers aangezien je vanuit hier gemakkelijk een tour kunt boeken naar Ha Long Bay. Wij schreven ons ook in voor een tour en kwamen zo op een boot terecht waarvan tweederde bestond uit Nederlandse backpackers! Zo hebben we al zingend en gitaarspelend door de Bay gevaren. Tegen de middag mochten we zelf kayaken en zwemmen in de azuurblauwe zee wat een supergave ervaring was. Een goede vergelijking met hoe de natuur eruit ziet, is met de film Avatar. De baai bestaat uit losstaande, langwerpige rotsen die enigszins misplaatst lijken te staan in de rustige zee. De zee lijkt op zichzelf weer meer op een groot meer, maar het is zo extreem zout dat je er moeiteloos in blijft dobberen. We hebben geprobeerd om met de camera het landschap te fotograferen maar het is enorm lastig om de sfeer vast te leggen. Check de foto's zelf maar zou ik zeggen!
Na gedaan te hebben wat we wilden doen op het eiland, besloten we aan de terugreis te beginnen richting Hanoi aangezien we nog drie dagen hadden om het land uit te komen.
Deze terugreis verliep niet helemaal zoals gepland. Zo wilden we liever de snelwegen mijden aangezien dit, buiten het feit dat ze saai zijn, vooral ook gevaarlijk is. Echter al snel misleidde de GPS ons waardoor we hoog in de bergen rechtsomkeer moesten maken. Omdat het binnen een uur donker zou worden, we koud en nat werden door het weer, besloten we om helemaal terug te rijden naar waar de ferry ons op het vaste land had afgezet. Dus maar opzoek gegaan naar een hotel. Het frapante is dat hotels vaak goedkoper zijn dan hostels en meer luxe bieden. Beetje jammer voor de backpackervaring maar de hete grote douche maakte de discussie niet noemenswaardig :-)
De volgende dag besloten we ondanks alle waarschuwingen in om toch de snelweg te nemen die ons rechtstreeks naar Hanoi zou leidden. Ook al hebben we de nodige ervaring met het verkeer en Tim goed motor kan rijden, zijn we beiden toch wel een aantal keren geschrokken van de dingen die om ons heen gebeurden. Zo hebben we twee dodelijke ongelukken gezien waarbij we bij de laatste zelfs langs het lijk af moesten rijden. Geen doek erover of iets, nee gewoon voor iedereen zichtbaar.. Een behoorlijke shock als je zelf zo kwetsbaar op de motor zit en beseft dat dit ook ons zou kunnen overkomen...
Eenmaal terug in Hanoi zijn we nog twee daagjes in de stad gebleven totdat we onze spullen weer in moesten pakken om het vliegtuig te pakken naar onze volgende bestemming: Laos!

Foto:

https://db.tt/qZgdVq8u

donderdag 28 november 2013

Canyoningen op de All Stars

Eenmaal aangekomen in Da Lat na een hectische busreis van 24 uur inclusief klapband midden in de nacht, stapten we uit de bus in het koude stadje Da Lat. Het deed me gezien het weer alsook de omgeving erg denken aan Oostenrijk. Prachtige bossen en bergen maakten het slechte weer een beetje draagzamer. Het hostel vond ik persoonlijk minder omdat ze het gebruikelijk vinden hier om de douche letterlijk recht onder de wc te zetten. Van wc-papier hebben ze hier ook nog niet gehoord dus ik vraag me nog steeds of hoe men hier hun... nou goed: dat laat ik aan je eigen fantasie over :-)

Deze gebieden staan bekend om hun mooie natuur en de mogelijkheden om gave canyoningtochten te maken. Zodoende dat we ons meteen ingeschreven hebben voor een dergelijke tocht die voor ons in de vroege morgen ingepland stond en tot 4 pm zou duren. Na het ontbijt werden we opgehaald en guess what? Tim en ik waren de enige, dus kregen we een private tour door de tropische jungle. Na de basis principes te hebben geleerd (nooit het touw loslaten totdat je het teken krijgt), ging ik met de drie heren voor het eerst in m'n leven canyoningen.

Wat dit precies inhoudt? Peentjes zweten! Vergeet de watervalletjes van Phu Quoc, dit was het echte werk. Allereerst moesten we van een drie meter hoge cliff springen in het water, abseilen naast een waterval en watersliden door de watervalletjes. De lat werd steeds hoger gelegd en al snel moest ik abseilen door een 25m hoge waterval! Wat me overigens echt goed afging totdat ik aan het einde van de waterval te horen kreeg dat ik me achterover in het water moest laten vallen (van 4 m hoogte terwijl al het water op me neer kletterde) en alle touwen los moest laten... na heel wat koppigheid te hebben getoond bleek mijzelf los te laten toch echt de enige optie te zijn.. Als laatste werd mijn hoogte-diepte vrees nog meer op de proef gesteld aangezien er van mij verwacht werd dat ik van een 11m hoge cliff zou springen. Noem me een prinses op de erwt maar dat ging me toch echt wat te ver. Dus na 3 meter gesmokkeld te hebben ben ik uiteindelijk toch maar met veel gekrijs het water in gesprongen.

Tijdens de gehele tocht hebben we extreme regenval gehad. Blijkbaar waren dit nog de naweeën van de tyfoon. Helemaal koud en nat zijn we terug naar ons hostel gegaan en besloten te bedanken voor dit Nederlandse weer. Zodoende dat we de volgende middag nog de bus hebben gepakt naar Nha Trang.

Nha Trang is behoorlijk toeristisch en gelegen aan het strand. Mooi weer en veel leuke eettentjes komen je hier tegemoet. Nha Trang staat mede bekend om het Vinpearl waterpretpark met haar 20m hoge glijbanen, attracties en bounty strand. Dit park is gelegen op een eiland wat alleen te bereiken is via kabelbaan. Voor Tim waren de attracties een eitje, voor mij met mijn zon-bikini-only (ja die heb je ook) een beetje "inconvenient" bij de daling/landing :-/

Omdat we nog minder dan een maand hebben voor Vietnam en we heel graag het noorden willen bezichten, hebben we besloten om met de nachtbus door te reizen Hoi An. Keep you posted!

Check de foto's! https://db.tt/n9sLXyaE

woensdag 20 november 2013

The Beach

Waar waren we gebleven? Met de boot richting Phu Quoc! Een twee en een halfuur later stonden we dan op het eiland met het weer niets goeds voorspellend. Wederom planloos dus we vroegen aan de opdringerige taxichauffeurs waar we cheap hostels aan het strand konden krijgen. Ze spreken overigens slecht Engels hier dus de beste manier is je gewoon mee laten voeren. Na een kwartier rijden en het ene resort met bounty strand na het andere gezien te hebben, daalden we af naar een bungalow resort. Een zowel letterlijk als figuurlijk warm onthaal kwam ons tegemoet. Gevoelstemperatuur 37 graden en een hete zon aan een strakke blauwe lucht deed ons inzien dat we een hele goede keuze hadden gemaakt om naar dit idillische eiland te gaan.

De eerste dag was het een stranddag maar na een half uurtje in half zon en half bewolking te hebben gelegen, kwamen we erachter dat goed insmeren geen overbodige luxe is. De Nederlandse manier van insmeren met factoortje 30 is zwaar onvoldoende. Onder het motto "Mooi rood is niet lelijk!" hebben we toch maar waterproof zonnebrandcrème factor 50 aangeschaft diezelfde dag zodat we ons konden voorbereiden op een aantal activiteiten.

Al eerder schreef ik in mijn blog dat scooters hier vervoersmiddel no. 1 is. Zodoende dat we na een aantal tips van de eigenaar van de bungalows een scooter huurden en we ten noorden zijn vertrokken om het eiland te bezichtigen. Misschien dat motorcrossen een betere benaming is voor wat we aan het doen waren want de paden bestonden voornamelijk uit kuilen, keien en klei. We zijn met de scooter richting het noorden gegaan waar we wat meer wilden zien van de lokale bevolking. In de resorts merkten we immers dat er een verschil is tussen de mensen die daar werken en de lokale bevolking buiten het resort. Op de scooter reden we langs de zee waar we al snel zagen dat visserij de voornaamste inkomstenbron was wat zowel ter land als ter zee terug te zien was. Ook hierbij geldt dat alles bruikbaar is en gehele landschappen gereserveerd waren voor het "zonnen/drogen" van schelpdieren en kleine visjes. Wel is alles hier erg primitief en heb ik soms m'n ernstige twijfels bij de hygiëne. Toch is het speciaal om te zien hoe creatief deze mensen kunnen zijn en vooral ook hoe krachtig ze zijn. Wat mij verwonderde is dat deze mensen geen van allen smetvrees, burn-outs noch obesitas/anorexia kennen. Ondanks dit primitieve en harde leven lijken ze gelukkig wat mij in ieder geval een ander kijk op het leven heeft gegeven. De lokale bevolking is daarnaast super vriendelijk. Zo leggen ze hun werkzaamheden neer om naar je te zwaaien of nodigen ze je uit om mee te eten/drinken. Het enige Engels wat ze overigens kennen is "whats your name" en "hello how are you" dus er is zeker sprake van een taalbarrière maar daar zitten zij allerminst mee.

 Op de terugweg zijn we met de scooter door een crappy pad langs de jungle gereden. Het leek alsof we in een scene van Texas Chainsaw Masacre waren beland. Na herhaaldelijk gevraagd te hebben aan Tim of de remmen soms bleven hangen of dat de scooter een v-snaar heeft die mogelijkerwijs kapot was, besefte ik dat dit cirkelzaaggeluid uit de jungle kwam. Ik zal proberen het geluid toe te voegen in de foto's die ik onderaan het verhaal toevoeg. Dit geluid is in ieder geval rijp voor het 'Q-music geluid'!

De dag erop zijn we een snorkeltrip gaan maken. Voor diegenen die mij goed kennen, moeten weten dat dit een behoorlijk grote stap is aangezien ik nogal wat vreesjes heb voor diepere wateren. Toch ging mij dit behoorlijk goed af wat we mooi hebben weten vast te leggen met onze onderwatercamera. Ook stond vissen op het menu maar hier ben ik - mede door mijn ongeduld - talentloos in gebleken. Tim daarentgen heeft als een echte man voor drie vissen gezorgd die we daarna gezamenlijk op de boot opgepeuzeld hebben.

Het laatste wat op het programma stond was het beklimmen van de waterval. Met z'n tweetjes zijn we tot bovenaan geklommen waar we vervolgens verrast werden door een regenbui met als gevolg dat de trip naar beneden drie keer zo zwaar werd aangezien de rotsen nat werden en dus ook gelijk spekglad. Vallen was dan ook een logisch gevolg waarbij ik dacht slim te zijn om me aan de dichts bijzijnde plant vast te klampen. Helaas zat deze vol met een soort dorens die zich in handen en polsen boorden....

Eind goed al goed en na doorweekt aan te komen bij ons bungaloowtje zijn we maar weer een plan gaan maken voor het vervolg van de reis. Da Lat stond hoog op het lijstje bij Tim dus hebben we gekeken hoe we daar het "snelst" konden geraken. De reis moest helaas over Ho Chi Minh City wat inhield dat we 24u onderweg zouden zijn.. Het besef kwam al snel dat we van de laatste uurtjes op dit eiland moesten genieten dus hebben we ons heerlijk laten masseren aan het strand in de hoop dat dit de lange bus- en bootreis zou doen verzachten.

Ondertussen zijn we aangekomen in Da Lat waar we bij een Amerikaanse bakker om de hoek van ons nog reeds gesloten hostel bij aan het komen zijn van onze reis :-)

Voor foto's check onderstaande link!: https://db.tt/i3UkYuEC

zondag 10 november 2013

Daar gaat ie dan!

1 November was de dag dat ik zou starten met mijn reis naar Azië. Ondertussen zijn we alweer een week verder en na veel commentaar van vrienden en familie dat ik nog niet geblogd heb, ruil ik de zon even in voor een blog-momentje ;-)

2 November landde ik in het warme, drukke en vooral chaotische Ho Chi Minh waar Tim op mij wachtte zodat we de reis met z'n tweetjes voort konden zetten. Een plan was er nog niet echt behalve het geboekte hostel wat ten midden van de stad gelegen was. De eerste ervaring met deze stad was het absurde verkeer. Geloof me, in Nederland zouden de politie agenten steenrijk worden als wij Nederlanders zo zouden rijden. De toeter werd meer gebruikt dan het knipperlicht en (voorrang)regels zijn er niet dus spookrijden, rechts inhalen en voorrang nemen i.p.v. geven is hier een alledaags begrip.

Enfin, de eerste drie dagen hebben we hier vertoefd zodat ik een beetje kon wennen aan de cultuur en de extreme hitte. En ja, shoppen was echt even nodig dus in die behoefte hebben we maar gelijk voorzien. Echter na een uur had ik het al helemaal gehad (Tim niet want die lachtte zich kapot). De opening van de Primark is er waarschijnlijk niets bij vergeleken, maar zoveel spullen op een vierkante meter heb ik nog nooit gezien. Het er doorheen lopen was een overwinning op zichzelf! Mensen trekken je de stands in en reiken je de spullen aan die je volgens hen moest kopen. Hilarish aangezien ik met mijn 1.85m bij lange na niet in de kleding pas maar de Vietnamezen hier allemaal dezelfde oplossing voor hebben: "one size!"/alles is oprekbaar! Na het laten verleiden om toch dat ene broekje aan te trekken (liep immers nog steeds rond met lange broek omdat m'n tas zoek was geraakt tijdens het vliegen) was ik in een mum van tijd een attractie geworden. De verkoopster ging op een kruk staan om op dezelfde hoogte te komen als ik en riep al schaterlachend de rest van de winkel erbij terwijl ik mij met alle moeite in dat XL broekje probeerde te wurmen. Resultaat: verkopers hadden nog meer ontzag aangezien ik zelfs daar niet in paste.. nog hilarischer werd het toen Tim en ik later voor bijna dezelfde maat All Stars gingen shoppen....

Anyway, na drie dagen geaclimatiseerd te hebben, wilden we toch wat meer natuur en actie zien. Zodoende dat we het plan hadden gemaakt om van Ho Chi Minh via de Mekong Delta naar Can Tho te reizen om van daaruit de bus en de boot richting het eiland Phu Quoc te nemen. Voor de leken onder ons: de Mekong Delta staat bekend om de 'floating market' waar honderden schepen langs elkaar afvaren om goederen te verkopen aan kleinere verkopers van het vaste land. Erg spannend vond ik het eerlijk gezegd niet, maar toch raakte het me wel. Zo leven meerdere generaties samen op een boot en werken zij met z'n allen 7 dagen in de week om het hele gezin draaiende te houden. Respect voor de vrouwen die daar en het kind opvoeden (zelfs baren), het zware werk verrichten alsook het geld beheren!

 De trip bestond uit het rondvaren over
 deze market en het bezoeken van de lokale bevolking. Hier zagen we hoe deze mensen van simpele ingrediënten vietnamese snoepjes (mierzoet), kroepoek, rijstenwafels en miehoen maakten en in tegenstelling tot het Westerse leven alles opgebruiken en/of recyclen! De trips waren goed georganiseerd maar daardoor krijg je wel het uber toerisme gevoel... Je gaat daar langs waar waarschijnlijk duizenden toeristen je voor zijn geweest waardoor je niet de 'real experience' meemaakt. Daarom hebben we de zijsprong naar Phu Quoc gemaakt. Deels van laten we zeggen door het slechte weer in het noorden. Anderzijds is dit een eiland in opkomst waar nog weinig toeristen zitten en we mogelijkerwijs iets op ons zelf konden ondernemen zonder in de paden van onze (Westerse) voorgangers te moeten treden. En zo stonden we bij onze laatse halte op het vasts schippersland te wachten op onze 'super dong' en zaten we in volle spanning af te wachten wat ons volgende avontuur ons zou brengen...
Fotos check: https://db.tt/ZGtXzllG
https://db.tt/ZGtXzllG

maandag 23 september 2013

Het begin...

Je hoort vaker dat mensen graag hun leven even op pauze zouden willen zetten om datgene te ondernemen wat ze altijd al hebben willen doen. Gewoon om even uit die sleur te komen. Om niet datgene te hoeven doen wat een ander van je vraagt. Maar juist datgene te doen wat je hart je ingeeft: gewoon omdat het kan. Ken je dit gevoel? Nou ik niet. Carrière maken is erg belangrijk voor mij alsook mijn netwerk, familie en mijn vriendkring. Pauze ken ik niet en verveling komt absoluut niet in mijn systeem voor. Daar waar ik door sommigen gezien wordt als een prinsesje met de gelakte nagels, heb ik mij laten verleiden om iets te doen wat een behoorlijke uitdaging zal zijn in mijn zekere leventje. Een nieuwe uitdaging in meerdere landen in de aankomende 9 weken met een jongen die ik net drie maanden ken... Lees hier de aankomende maanden mijn backpack-ervaringen in de landen Vietnam, Laos en Thailand. Schroom niet om te reageren zodat ik weet waar de "must see" plekken zijn!